برای درمان بااستفاده ازحرارت خارجی، اصولا اگر لازم باشد،بهتر است به کمک یک گهواره تنظیم حرارت تأمین گردد و این حرارت در حدی پایین تر از ۳۸درجه سانتی گراد تنظیم باشد. حرارت مستقیم خارجی هرگز نباید بکار رود زیرا نسج ایسکمیک خیلی زودتر از نسج طبیعی دچار تاول و سوختگی می‌گردد. درد هنگام استراحت ممکن است نیازمند دارو های سداتیو و ضد درد یا حتی داروهای مخدر باشد. زخم های ناشی از ایسکمی نیز مانند روش فوق درمان می‌شوند و علاوه بر این لازم است زخم را با محلول گرم نمک، مربوط و باز و تمیز نگهدارند. استعمال آنزیم برای از بین بردن بریدهای زخم توصیه نمی شود زیرا امکان بروز عفونت، بسته به نتیجه کشت، داروهای ضد میکروبی مناسب از راه عمومی و موضعی بکار می رود. سمپاتکتومی پیش گانگلیونی کمری برای افزایش گردش خون پوست،در موارد وجود درد استراحت یا مناطق کوچک زخم یا گانگرن، ممکن است مفید واقع شود لیکن قبل از انجام این عمل باید مطمئن بود که فعالیت سمپاتیک اندام مبتلا دست نخورده و سالم باقی مانده است زیرا خصوصا در بیماران دیابتی وجود نوروپاتی دیابت گاه خود باعث اتوسمپاتکتومی گردیده است. برای پی بردن به فعالیت سیستم سمپاتیک در اندام مبتلا لازم است به یکی از روش‌های زیر فعالیت سمپاتیک را متوقف نمود و با اندازه گیری های پلتیسموگرافی گردش خون پا، نبض انگشتان پا یا حرارت پوست قبل و بعد از آزمایش و مقایسه آنها به چگونگی کار سمپاتیک پی برد. روشهای وقفه سمپاتیک عبارت از :۱_استفاده از محیط گرم. ۲_بی حسی موضعی عصب مختلط مربوط. ۳_بی حسی موضعی گانگلیونهای سمپاتیک. ۴_بیحسی نخاعی. ۵_تجویز مواد وقفه دهنده سمپاتیک. افزایش هر یک از آزمایش های ۵گانه دلیل آن است که سمپاتکتومی می تواند برای بیمار مفید باشد. تعریق اندام مبتلا نیز خود شاهدی از باقی بودن فعالیت سمپاتیک است. معهذا با آنکه زخم های سطحی ممکن است بعد از سمپاتکتومی بهبود یابند انجام این عمل به تنهایی ندرتا می تواند در بهبود لنگیدن بیمار موثر باشد.

گانگرن ارتریوسکلروزی غالبا مستلزم قطع اندام است. در مقابل عفونت بالا رونده (لنفانژیت پیش رونده، تب ولوکوستیوز) تجویز شیمی درمانی ضد میکروبی ضروری است. قطع عضو باید از نظر محل قطع و سرعت عمل مورد توجه دقیق باشد زیرا اثر داروهای ضد میکروبی ممکن است بعلت ایسکمی ونکروز محدود باشد. برای تعیین محل قطع عضو از وجود نبض های موضعی، گرمای نسوج زنده و رنگ آنها استفاده می شود. داروهای متسع کننده عروق بمیزان وسیعی در این بیماران مصرف می شوند لیکن به نظر نمی‌رسد مقام قابل توجهی از این نظر داشته باشند و روی لنگیدن بیمار اثری ندارند معهذا در بعضی بیماران ممکن است گردش خون پوست و عضله را در حال استراحت افزایش دهند. اثر بخشی داروهای متسع کننده طویل الاثر بسته به درجه بیماری ساختارهای عروقي و میزان سختی رگ های محیطی و ظرفیت اتساع پذیری آنها است. با این وجود لازم است اثر بخشی آنها در افزایش گردش خون کولاترال مورد بررسی بیشتری قرار گیرد. این داروها فشار خون سیستمیک را کاهش می‌دهند بطوریکه همین امر ممکن است خود باعث کاهش گردش خون در اندام دچار ایسکمی شود. حتی تزریق داخل شریانی این مواد در بعضی بیماران با کاهش گردش خون اندام همراه بوده است.
تجویز درازمدت داروهای ضد انعقاد هم درارتریوسکلروز مسدود کننده توصیه شده است لیکن نتایج حاصله از گزارش‌ها با اختلاف همراه بوده است. درمان فیبرینولیتیک با تجویز وریدی استرپتوکیناز هم برای بیماری انسداد مزمن شریانی مورد ارزشیابی قرار گرفته و در معدودی بیماران، خصوصا در آنهائیکه جدیداً علائم بروز کرده،مفید واقع شده است.