پیش آگهی:

لنگیدن متناوب غالبا اولین علامت بیماری عروقی عمومی ارتریوسکلروزی است بطوریکه این بیماری سرانجام با ایجاد انفارکتوس میوکارد یا حوادث عروقی مغز باعث مرگ بیمار می شود. ۷۰تا ۹۰ درصد بیماران دچار بیماری شریان رانی در حال ثبات علائم باقی می مانند یا علائم آنها بهبود می یابد ( با توجه به یک دوره پیگیری ۹ساله). هر گاه دیابت در کار باشد پیش آگهی وخیم است زیرا در این تقریباً هميشه بیماری پیشرفت می کند. پس از عمل جراحی گرفتگی شرائین بزرگ (نظیر آئورت یا شریان رانی) پیش آگهی خوبست.

درمان
در صورتی که بیمار تنها دچار لنگیدن متناوب باشد و ظاهر اندام طبیعی بنظر رسد لازم است مورد درمان حفاظتی قرار گیرد. چنین بیماری معمولا قادر است راهپیمایی بیشتری داشته باشد، مشروط به این که قدمهای خود را کندتر کند و وزن خود را کاهش دهد. در این بیماران مصرف دخانیات به هر شکل ممنوع است زیرا دخانیات از طریق سیستم سمپاتیک باعث انقباض عروق جلدی می شود. به بیمار توصیه می شود به طور مکرر تمرین های ورزشی و حرکت خود را تا زمان پیدایش درد آغاز کند لیکن با پیدایش درد آنقدر استراحت کند که درد کاملا از بین برود. اینگونه ورزش ها بطور مسلم ظرفیت راه رفتن بیماران را افزایش داده است گو اینکه بهبود گردش خون در آن ها مشاهده نشده است. درمان هیپرلیپوپروتئینمی ممکن است ضایعات ارتریوسکلروزی را بهبود بخشد یا از پیدایش آنها جلوگیری نماید. بیماران باید اندام مبتلا را از سرما یا ضربه محافظت نمایند، پوست را باید بسیار تمیز، نرم و خشک نگهدارند. حتی عفونت های کوچکی نظیر درماتوفیتوزها می‌تواند برای آنها مسئله آفرین باشد. تمیز کردن ناخن ها هم به طور منظم و با احتیاط ضروری است.
هر گاه طی ۶ماه تا ۲سال پیگیری لنگیدن بیمار تدریجا رو به بدتری رود یا از فعالیت روزانه بیمار شدیدا ممانعت کند و یا کوچکترین علائم ایسکمی از قبیل کرخی یا پارستیزی در عضو ظاهر گردد عمل جراحی باید مورد توجه قرار گیرد. چون غالب اوقات ضایعه مسدود کننده جنبه موضعی و قطعه ای دارد درمان انتخابی همان عمل جراحی و اصلاح گردش خون از طریق استقرار یک قطعه پیوندی است. جدیداً از ورید سافن بعنوان یک پیوند خودی استفاده می شود زیرا پیدایش ترومبوز با این پیوند کمتر از پیوندهای مواد مصنوعی است.
ادامه دارد.......